Eergisteren ben ik even in onze tuin van de Sylvain Dupuislaan geweest: ik ben fan van onze Sporting sinds een zekere 6 december, toen mijn oma mij een complete speler-outfit
schonk.Natuurlijk kan je de tweede helft van de wedstrijden op de radio volgen, met commentaren van Luc Varenne. Maar vanuit de tuin kan je de doelpunten van de eerste 45 minuten horen! Laat ons eerlijk zijn, het is soms een beetje vervelend, vooral wanneer de Mauves et Blancs spelen en Rik Van Looy zo goed als zeker Parijs-Roubaix aan het winnen is. Jawel, hier kan je de Franse televisie oppikken, dankzij de zender in Rijsel. Soms is het een beetje gissen maar alles wat te zien is tussen de monochrome sneeuw van deze kathodische wonderen is magisch, nietwaar?
Ik zal het niet te veel hebben over gisteren, noch over het moment waarop we samen met de Anderlechtse rugbyploeg de eerste Europese Beker van RSCA vierden in het midden van een blok West Ham-fans. Nostalgie is niet meer wat het vroeger was: het verleden doet me glimlachen zonder meer.
Software, artikelen over onze Sporting, andere voor de rekening van onze Sporting, meestal in het Frans… Enkele boeken ook. Ik heb het grootste deel van mijn leven aan het schrijven gezeten. De rest van de tijd bracht ik door met schreeuwen in de tribunes en (vooral) met lachen – op alle mogelijke manieren.
Vandaag ben ik gepensioneerd, gelukkige vader van vier kinderen met een betoverende glimlach en, tot mijn grote verbazing, een af en toe onhandige opa.